Relacja terapeutyczna jest oparta na empatii wobec rzeczywistego cierpienia pacjenta, a więc prawdziwej chęci zrozumienia jego perspektywy i udzielenia mu pomocy w taki sposób, aby każde nieadaptacyjne i destrukcyjne zachowanie mogło zostać zastąpione zachowaniem służącym zdrowiu i relacji. By pacjent mógł wewnętrznie wzrastać i rozwijać się, korzystając ze swojego potencjału.

Rozumiemy, że podjęcie psychoterapii wymaga odwagi i determinacji zmierzenia się z trudnymi i często bolesnymi uczuciami, których nauczyliśmy się unikać.
Zwykle dlatego cierpimy, bo nie chcemy wiedzieć, jak wygląda prawda. Wierzymy, że gotowość do uznania rzeczywistości taką, jaka jest, okazuje się największym źródłem wolności. To prawda czyni nas wolnymi od cierpienia.

„Psychoterapia jest leczeniem poprzez miłość" (N. McWilliams). Miłość nie jest rozumiana tutaj jako romantyczne uniesienie, lecz jako postawa wobec drugiego człowieka, w której podstawowe jest pragnienie dobra drugiej osoby (caritas). Jest to postawa, w której budujemy sojusz do wspólnej pracy, by pacjent mógł odzyskać lub osiągnąć zdolność do miłości i zaangażowania w swoim życiu.

Traktując wolność jako podstawowe wyzwanie, przed którym staje każdy z nas, chcemy stwarzać naszym pacjentom warunki, w których będą odnajdywać siłę do walki o własne marzenia i pragnienia. Mamy nadzieję towarzyszyć im w tym procesie i dodawać odwagi. Za jedno z najważniejszych zadań terapeutycznych uważamy doprowadzenie do sytuacji, w której pacjent staje się świadomy własnej odpowiedzialności nie tylko wobec innych, ale przede wszystkim wobec samego siebie i jest zdecydowany, by o siebie walczyć.